«Ալբեր Կամյու»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
չ clean up, փոխարինվեց: : → ։ (13) oգտվելով ԱՎԲ |
|||
Տող 23. | Տող 23. | ||
* Մի սպասեք վերջին դատաստանին։ Այն տեղի է ունենում ամեն օր<ref name="Գրանիշ"/>։ |
* Մի սպասեք վերջին դատաստանին։ Այն տեղի է ունենում ամեն օր<ref name="Գրանիշ"/>։ |
||
* Հեղափոխությունը դեռեւս գոյություն չունեցող մարդուն սիրելն է<ref name="Գրանիշ"/>։ |
* Հեղափոխությունը դեռեւս գոյություն չունեցող մարդուն սիրելն է<ref name="Գրանիշ"/>։ |
||
*Աշխարհը [[գեղեցկություն|գեղեցիկ]] է և նրանից դուրս փրկություն չկա <ref name="Աֆորիզմներ">Աֆորիզմներ, Երևան, Հայաստան, 1989, 702 էջ:</ref>: |
|||
== Ծանոթագրություններ == |
== Ծանոթագրություններ == |
12:37, 20 Օգոստոսի 2016-ի տարբերակ
Ալբեր Կամյու (ֆր.՝ Albert Camus, նոյեմբերի 7, 1913 — հունվարի 4, 1960), ալժիրաֆրանսիացի գրող և աբսուրդիստ փիլիսոփա։ Նա եղել է 1957 թվականի գրականության Նոբելյան մրցանակակիրը։
Քաղվածքներ
- Նուրբ սպիտակեղենի հանդեպ ճաշակը դեռևս չի ենթադրում, որ ոտքերը պետք է կեղտոտ լինեն։
- Մենք աքսորել ենք գեղեցկությանը. Հույները հանուն նրան զորք վերցրին։
- «Հելենի Աքսորումը» (1948)
- Մենք մեր թիկունքն ենք թեքում բնությանը. ամաչում ենք գեղեցկությունից։ Մեր թշվառ ողբերգություններից կաժչում է գրասենյակի հոտը, և այն արյունը որ կաթում է նրանցից՝ տպագրողի թանաքն է։
- «Հելենի Աքսորումը» (1948)
- Միայն նա է հարուստ, ով գրպանի փող ունի[1]։
- Մարդը միակ էակն է, որը հրաժարվում է լինել այն, ինչ կա։
- «Ապստամբած մարդը»
- Պատիվը աղքատների վերջին հարստությունն է[2]։
- Բոլորը խաբում են։ Լավ խաբել. ահա, թե ինչ է պետք[2]։
- Հուսահատվելու սովորությունն ավելի սարսափելի է, քան ինքնին հուսահատությունը[2]։
- Եթե աշխարհը պարզ լիներ, չէր լինի արվեստը[2]։
- Մարդը լիովին մեղավոր չէ. նա չի սկսել պատմությունը։ Ոչ էլ բոլորովին անմեղ է, քանզի շարունակում է այն[2]։
- Մի սպասեք վերջին դատաստանին։ Այն տեղի է ունենում ամեն օր[2]։
- Հեղափոխությունը դեռեւս գոյություն չունեցող մարդուն սիրելն է[2]։
- Աշխարհը գեղեցիկ է և նրանից դուրս փրկություն չկա [3]:
Ծանոթագրություններ