Խաչիկ Հրաչյան

Խաչիկ Հրաչյան (Խաչիկ Թադևոսի Մեսրոպյան, հուլիսի 1, 1912, Նորաշեն (ներկայիս Արարատի մարզ) — մայիսի 28, 1989, Երևան), հայ բանաստեղծ, արձակագիր, թարգմանիչ։

Քաղվածքներ

• Աշխատանքը մայրն է ամենայն բարյաց։
• Մարդ պետք է գոհ լինի նրանով, ինչ բնությունից ստացել է։
• Երգը ծնվում է անընդհատ ջանքից։
• Արվեստը բնության բացատրություն չէ, ոչ էլ նրա կրկնությունը։
• Պետք է գնահատել անձնուրաց արաքը, եթե դա նույնիսկ ընկերդ է կատարել։
• Մենակ մարդն ամենադժբախտ արարածն է։
• Գործը ծնվում է սիրուց։ Իսկ կատարելությունը ընդհանուր ջանքերի արդյունք է։
• Ավելորդ հետաքրքրասիրությունը լավ բանի չի հանգեցնի։
• Կյանքը հիասթափությունների շղթա է, որ ընդհատվում է մահով։
• Արվեստը ծնվում է սիրուց և տառապանքից։
• Մարդը, որը ի վիճակի է ծաղրել ուրիշներին, չի կարող իր հաշիվները կյանքի հետ վերջացրած համարել։
• Համոզմունքը նման է զինվորի՝ նա հաղթում է լուռ համառությամբ, անաղմուկ, առանց փողհարության։ ։
• Ով իսկականից սիրում է, չի կարող կեղծել։
• Դերասանությունը լավ է բեմի վրա, բայց ոչ կյանքում։
• Մարդը վստահությամբ է ուժեղ։
• Դեռ երբեք տգիտությունը մնայուն բան չի ստեղծել։
• Ով թշնամուց է սահմանազատվում՝ թշնամու հետ է։

Ում խղճում ես, սիրել չես կարող։

Սերը ծնվում է խղճահարությունից,

Սերը ծնվում է հպարտությունից։

• Ամեն աշխատանք էլ պատվաբեր է։
• Կինն էլ պիտի շենքշնորհք ունենա, թե չէ՝ հա թող մարդը սելավի պես բերի ու բերի, մեկ է՝ տունը տուն չի դառնա։
• Որքան էլ մի բան լավ իմանաս, ուրիշներին տալու համար պիտի նորից աղբյուրներ նայես, ստուգես, ճշգրտես…։
• Մարդ պետք է կարողանա սթափ գնահատել իր կարողությունները։
• Ամեն մարդ պիտի որևէ օգտակար գործով զբաղվի։