Գևորգ Աբաջյան

Գևորգ Աբաջյան (դեկտեմբերի 25, 1920, Շնող — հոկտեմբերի 8, 2003, Երևան), հայ թատերագետ, գրականագետ։ ՀԽՍՀ արվեստի վաստակավոր գործիչ։

Քաղվածքներ

• Ինքն իրեն տեսնելը մարդկային հոյակապ առաքինություն է, որովհետև այդ է մարդու ինքնահղկման, բյուրեղացման ու սրբագործման լավագույն միջոցը։
• Մարդկային լեզուն, որքան էլ հարուստ, չի կարող բառաձևել այն բյուրավոր անանուն զգացմունքները, որոնցով լցված է մարդկային սիրտը։
• Րոպեական դադարը իր մահացու քարացումով իսկ բացատրում է հավիտենական շարժումը կյանքի։
• Հինը պետք է նորի ավետողը լինի, ինչպես երեկոն՝ վաղվա շեփորողը։ Հինը մեծ է այն չափով, ինչ չափով ընդունակ է պատրաստել, հղկել ճանապարհը նորերի առաջ, այդ պայմանով միայն ամեն հին հիմք է, միևնույն ժամանակ սուրբ է և բարի։
• Որքան էլ դյուրավառ լինի կայծն անհատի հոգում, չի բռնկի, եթե չզարնվի մեկ այլ կամ կայծ ունեցող բազում հոգիների հետ։
• Ամեն ինչ մարդու մեջ է, մահը նույնիսկ մեզանից է և մերը, քանի որ ամեն շնչավոր էակի յուրաքանչյուր րոպեն մի անխուսափելի մոտեցում է այն վախճանին, որ չունի հետադարձ ճանապարհ։
• Բնությունը մարդ արարածի սկզբնական ու անեղծելի պատկերն է, մարդը լինելով բնության ստեղծագործությունը, ինքն ստեղծողն է ամեն ստեղծագործության։
• Այն ճարտարությունը, որով մեղուն պատրաստում է մեղրամոմը, պարզապես սքանչելի է, բայց պատրաստում է ոչ նախօրոք հղացած գաղափարով, պատրաստում է բնազդով միայն, որը բնության մեծագույն պարգևն է անլեզու արարածներին։ Մինչդեռ ասուն արարածը՝ մարդը, նախքան որևէ բան պատրաստելը «կառուցում» է իր ուղեղում։
• Գաղափարն է կենդանի շունչը, որ ստեղծում է իր սեփական ձևակերպումը ըստ ժամանակի, ըստ պայմանների, և առանց որոնց ինչ մեծ արվեստով էլ հորինված լինի ձևավորումը, ապարդյուն, ամուլ ձև կմնա միշտ։
• Ստեղծագործող միտքը միշտ ձգտում է լավին ու լավագույնին, որն իրագործել կարելի է նոր մտահղացման, նոր գաղափարի շնորհիվ։
• Աստվածության գաղափարը միշտ եղել է այն հնամենի հնարանքը, որն ամեն ըմբոստի հնազանդության է բերում։
• Մարդկությունը մի գոյավիճակ չէ, որին պետք է ենթարկվել ակամայից ծննդի մեղքով, այլ մի կոչում է դա, որին պետք է սակայն տիրանալ գերմարդկային մաքառումով։
• Մարդկային անթիվ զգացմունքների շարքում սերն է միայն, որ ընդունակ է արտահայտվել առանց խոսքի։
• Գերազնիվ հոգիները հասնելով սեփական ողբերգության գագաթնակետին կամովին գահավիժում են անդունդ՝ մահը փրկություն համարելով։
• Որքան էլ զորավոր լինի մարդկային հիշողությունը, ժամանակը սպիացած վերքեր է թողնում նույն այդ հիշողության մատյանի թերթերում։
• Բնածին գործունեությունը բռնադատում է մարդուն՝ որոնել այլ միջոցներ, ասելիքն ասելու համար։
• Ամեն վերջակետ միևնույն ժամանակ սկիզբ է, որն իր հերթին հանգելու է վերջակետի։