Քաղաքի կիսաբաց լուսամուտները
«Քաղաքի կիսաբաց լուսամուտները», հայ գրող Վարդգես Պետրոսյանի ստեղծագործությունը, որը հրատարակվել է Երևանում 1964 թվականին։
Քաղվածքներ[խմբագրել]
- Գրականությունը սուրբ մի տաճար է և ամենքին չէ վիճակված ոտք դնել այդ պատերից ներս։
- Շենքերն էլ են տխրում, ինչպես մարդիկ, պատերն էլ հիշողություն ունեն։ Եվ եթե նրանք իրենց իմացածի մասին չեն պատմում ամենքի, ինչպես մարդիկ, դա պարզապես բնավորություն է։ Եվ քանի որ մարդը չի կարող ապրել թաքուն, ինքն իր մեջ փակված, քանի որ նա միշտ կարիք ունի ուրիշներին պատմելու իր կյանքը, դրա համար էլ կռվել է պատերի հետ և լուսամուտներ բացել։
- Մարդ պետք է ուրիշների համար իրեն ծախսի, ինչպես որ արևն է ծախսում, չսպասելով հատուցման։
- Կյանքը բնորոշելու համար այնքան շատ ածականներ են գործածվել՝ զարմանալի, գեղեցիկ, ձանձրալի, հերոսական, տխուր, երջանիկ, անիմաստ, հրաշալի և հազար ու մի ուրիշ բան։ Գործածել են գրքերում, բաժակաճառերի ժամանակ, նամակների ու օրագրերի մեջ, ամեն մեկին թվացել է, որ իր ածականը սպառել է կյանքի իմաստը։
- Ո՞վ է հնարել այս ինչու բառը․ երևի հաշվապահները կամ փաստաբանները։ Նրանց թվում է, որ աշխարհում ամեն բան իր որոշակի պատճառն ունի և անպայման կան պատրաստ պատասխաններ՝ յուրաքանչյուր ինչու-ի համար։
Աղբյուրներ[խմբագրել]
- Վարդգես Պետրոսյան «Քաղաքի Կիսաբաց Լուսամուտները»։ grqamol.am (դեկտեմբերի 28, 2015)։ Վերստացված է՝ հունվարի 23, 2016։