«Վահրամ Փափազյան»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
չ →Քաղվածքներ: clean up, փոխարինվեց: ն , → ն, oգտվելով ԱՎԲ |
|||
Տող 6. | Տող 6. | ||
*[[Սեր]]ը հավատի արտահանությունն է, իսկ հավատը մարդ մնալու կարևորագույն պայմանը:<ref name=manook>{{cite book |title=Դաստիարակչական Մտքերի Հայկական Գանձարան|editor=Ա.Մ. Մանուկյան և Մ.Մ. Մանուկյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|isbn=99930-2-276-4|year=2001|page=34}}</ref> |
*[[Սեր]]ը հավատի արտահանությունն է, իսկ հավատը մարդ մնալու կարևորագույն պայմանը:<ref name=manook>{{cite book |title=Դաստիարակչական Մտքերի Հայկական Գանձարան|editor=Ա.Մ. Մանուկյան և Մ.Մ. Մանուկյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|isbn=99930-2-276-4|year=2001|page=34}}</ref> |
||
*Ոչինչ չկա ավելի վանող, ինչքան քաղաքավարությամբ քողարկված գռեհկությունը:<ref>{{cite book |title=Ասույթներ|editor=Սուրեն Գրիգորյան|publisher=«Լուսաբաց հրատարակչատուն»|year=2006|page=120}}</ref> |
*Ոչինչ չկա ավելի վանող, ինչքան քաղաքավարությամբ քողարկված գռեհկությունը:<ref>{{cite book |title=Ասույթներ|editor=Սուրեն Գրիգորյան|publisher=«Լուսաբաց հրատարակչատուն»|year=2006|page=120}}</ref> |
||
* [[Լեզու]]ն դերասանի համար նույնն է, ինչ նավագնացի համար Բևեռային աստղը<ref name="Ասույթներ97">Ասույթներ, հավաքեց ու կազմեց Սուրեն Գրիգորյանը, Երևան, 2009, էջ 97:</ref>: |
* [[Լեզու]]ն դերասանի համար նույնն է, ինչ նավագնացի համար Բևեռային աստղը<ref name="Ասույթներ97">Ասույթներ, հավաքեց ու կազմեց Սուրեն Գրիգորյանը, Երևան, 2009, էջ 97:</ref>: |
||
* Կյանքում ապուշը ապուշ է, բայց բեմում ապուշ խաղալ չի կարող<ref name="Ասույթներ97"/>: |
* Կյանքում ապուշը ապուշ է, բայց բեմում ապուշ խաղալ չի կարող<ref name="Ասույթներ97"/>: |
||
* Վատ դերասանին ծափահարությունները ավելի կփչացնեն<ref name="Ասույթներ98">Ասույթներ, հավաքեց ու կազմեց Սուրեն Գրիգորյանը, Երևան, 2009, էջ 98:</ref>: |
* Վատ դերասանին ծափահարությունները ավելի կփչացնեն<ref name="Ասույթներ98">Ասույթներ, հավաքեց ու կազմեց Սուրեն Գրիգորյանը, Երևան, 2009, էջ 98:</ref>: |
||
* Այն, ինչ թատերգություն ենք անվանում, ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ մարդագիտություն իր լայն առումով. հետևաբար և մարդագետ պետք է լինի [[դերասան]]ը ոչ միայն իր արվեստով, այլև իր էությամբ (էջ 9)<ref name="Վահրամ Փափազյան">Վահրամ Փափազյան, «Համլետը ինչպես տեսա…», «Հայաստան» հրատարակչություն, Երևան, 1968</ref>: |
* Այն, ինչ թատերգություն ենք անվանում, ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ մարդագիտություն իր լայն առումով. հետևաբար և մարդագետ պետք է լինի [[դերասան]]ը ոչ միայն իր արվեստով, այլև իր էությամբ (էջ 9)<ref name="Վահրամ Փափազյան">Վահրամ Փափազյան, «Համլետը ինչպես տեսա…», «Հայաստան» հրատարակչություն, Երևան, 1968</ref>: |
||
* Բառը, ինչ [[Լեզու|լեզվի]] ուզում է պատկանելիս լինի, ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ մարդկային տվյալ զգացման ձայնական ձևավորումը (էջ 36)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>: |
* Բառը, ինչ [[Լեզու|լեզվի]] ուզում է պատկանելիս լինի, ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ մարդկային տվյալ զգացման ձայնական ձևավորումը (էջ 36)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>: |
||
Տող 26. | Տող 21. | ||
* Հեղինակն իր ստեղծած կերպարի շրթներով խոսում է սեփական ցավերից և հույսերից (էջ 144)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>: |
* Հեղինակն իր ստեղծած կերպարի շրթներով խոսում է սեփական ցավերից և հույսերից (էջ 144)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>: |
||
* Առարկան գեղեցիկ է միայն բնության իրեն պարգևած հնարավորությունների սահմաններում (էջ 164)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>: |
* Առարկան գեղեցիկ է միայն բնության իրեն պարգևած հնարավորությունների սահմաններում (էջ 164)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>: |
||
* Ազատ հանճարը վերցնում է այն լավը, որ լսում է կամ տեսնում և իր սեփական օրենքով ու արվեստով վերակազմելուց հետո ծնունդ է տալիս նորին |
* Ազատ հանճարը վերցնում է այն լավը, որ լսում է կամ տեսնում և իր սեփական օրենքով ու արվեստով վերակազմելուց հետո ծնունդ է տալիս նորին, սեփական ստեղծագործությանը (էջ 172)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>: |
||
* Աշխարհի բոլոր արժեքները հալածված լինելով իրենց հակոտնյայից, որ իրենցից է և ոչ դրսից, մնում են միշտ նույն անփոխարինելի հիմքը, որի վրա բարձրանում է մարդը և մարդու աշխարհը (էջ 188)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>: |
* Աշխարհի բոլոր արժեքները հալածված լինելով իրենց հակոտնյայից, որ իրենցից է և ոչ դրսից, մնում են միշտ նույն անփոխարինելի հիմքը, որի վրա բարձրանում է մարդը և մարդու աշխարհը (էջ 188)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>: |
||
* Մարդկանցից երջանիկ է միայն նա, ով գոհ է իր վիճակից ու երկրպագում է արդեն եղածին (էջ 188)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>: |
* Մարդկանցից երջանիկ է միայն նա, ով գոհ է իր վիճակից ու երկրպագում է արդեն եղածին (էջ 188)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>: |
14:47, 25 փետրվարի 2016-ի տարբերակ
Վահրամ Փափազյան (1888 - 1968), հայ անվանի դերասան և գրող։
Քաղվածքներ
- Սերը հավատի արտահանությունն է, իսկ հավատը մարդ մնալու կարևորագույն պայմանը:[1]
- Ոչինչ չկա ավելի վանող, ինչքան քաղաքավարությամբ քողարկված գռեհկությունը:[2]
- Լեզուն դերասանի համար նույնն է, ինչ նավագնացի համար Բևեռային աստղը[3]:
- Կյանքում ապուշը ապուշ է, բայց բեմում ապուշ խաղալ չի կարող[3]:
- Վատ դերասանին ծափահարությունները ավելի կփչացնեն[4]:
- Այն, ինչ թատերգություն ենք անվանում, ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ մարդագիտություն իր լայն առումով. հետևաբար և մարդագետ պետք է լինի դերասանը ոչ միայն իր արվեստով, այլև իր էությամբ (էջ 9)[5]:
- Բառը, ինչ լեզվի ուզում է պատկանելիս լինի, ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ մարդկային տվյալ զգացման ձայնական ձևավորումը (էջ 36)[5]:
- Եվ անհամար են մարդկային զգացումները, ինչպես անսահման է մարդու զգալու կարողությունը (էջ 36)[5]:
- Սրիկայությունը վախկոտ է լինում (էջ 48)[5]:
- Ոճիրը խղճի ձայնի նախադուռը լինելով, իր սաղմնային վիճակում անգամ գեհենի նախահամը ունի (էջ 95)[5]:
- Մարդը թշվառ է, սակայն փառավոր է այդ թշվառությամբ, քանի որ ջանում է ազատվել նրանից (էջ 103)[5]:
- Ըմբռնել չարիքը նշանակում է դարմանումի ցանկություն ունենալ (էջ 103)[5]:
- Մեծ լինելու միակ պայմանը մարդու համար իր ոչնչությունը հասկանալն է (էջ 103)[5]:
- Դերասանները ժողովուրդ լինելով, ժողովրդի կենդանի փողհարությունն են (էջ 144)[5]:
- Հեղինակն իր ստեղծած կերպարի շրթներով խոսում է սեփական ցավերից և հույսերից (էջ 144)[5]:
- Առարկան գեղեցիկ է միայն բնության իրեն պարգևած հնարավորությունների սահմաններում (էջ 164)[5]:
- Ազատ հանճարը վերցնում է այն լավը, որ լսում է կամ տեսնում և իր սեփական օրենքով ու արվեստով վերակազմելուց հետո ծնունդ է տալիս նորին, սեփական ստեղծագործությանը (էջ 172)[5]:
- Աշխարհի բոլոր արժեքները հալածված լինելով իրենց հակոտնյայից, որ իրենցից է և ոչ դրսից, մնում են միշտ նույն անփոխարինելի հիմքը, որի վրա բարձրանում է մարդը և մարդու աշխարհը (էջ 188)[5]:
- Մարդկանցից երջանիկ է միայն նա, ով գոհ է իր վիճակից ու երկրպագում է արդեն եղածին (էջ 188)[5]:
- Հերոսությունը ոչ թե անհնարինը հնարավոր դարձնելու, այլ անխուսափելիին ենթարկվելու մեջ է (էջ 198)[5]:
- Զավակը ինչքան էլ մեծանա տարիքով, երեխա է իր մոր համար, որն իր գուրգուրանքով ուզում է պահպանել և պաշտպանել զավակին, թեկուզ նա մի արքա լինի (էջ 226)[5]:
- Կյանքում ամենագեղեցիկ էակն իսկ ամենատգեղ կմախքով է կանգուն (էջ 281)[5]:
- Ինքն իրեն լավ ճանաչելով է, որ կարելի է ուրիշին ճանաչել (էջ 401)[5]:
- Սրի երկարությունը կամ կարճությունը մեծ ազդեցություն ունի մենամարտի ընթացքի վրա և մի քիչ ավելի երկար սուրը, անփորձ ձեռքերի մեջ, մահաբեր կարող է լինել կարճ սրով զինված ախոյանի համար (էջ 415)[5]:
Աղբյուրներ
- ↑ Ա.Մ. Մանուկյան և Մ.Մ. Մանուկյան, ed (2001). Դաստիարակչական Մտքերի Հայկական Գանձարան. Զանգակ-97 հրատարակչություն. էջ 34. ISBN 99930-2-276-4.
- ↑ Սուրեն Գրիգորյան, ed (2006). Ասույթներ. «Լուսաբաց հրատարակչատուն». էջ 120.
- ↑ 3,0 3,1 Ասույթներ, հավաքեց ու կազմեց Սուրեն Գրիգորյանը, Երևան, 2009, էջ 97:
- ↑ Ասույթներ, հավաքեց ու կազմեց Սուրեն Գրիգորյանը, Երևան, 2009, էջ 98:
- ↑ 5,00 5,01 5,02 5,03 5,04 5,05 5,06 5,07 5,08 5,09 5,10 5,11 5,12 5,13 5,14 5,15 5,16 5,17 5,18 Վահրամ Փափազյան, «Համլետը ինչպես տեսա…», «Հայաստան» հրատարակչություն, Երևան, 1968