Ռուսաստանը մնում է մեր մեծագույն դաշնակիցը և Ռուսաստանի հետ հարաբերությունները ֆինանսական օգնությունները, զենքը…աղոթենք, որ Հայաստանի և Ռուսաստանի աշխարհաքաղաքական շահերը համընկել են[1]
Արտեմ Հարությունյանն ապագայի բանաստեղծ է, ինչպես Չարենցը20-րդ դարի հայ պոեզիայում։ Նա արդեն իր տեղն ունի մեր գրական անդաստանում և այն ընդլայնվում է նրա ամեն մի նոր գրքով։ Սա նոր պոեզիա է, որի տեսակը մենք չունենք։
Եվ հիմա, տարիների ընթացքում մոտիկից ծանոթանալով Արտեմ Հարությունյանի պոեզիային թարգմանելով այն, հասկացա, որ գործ ունենք մի այնպիսի երևույթի հետ, ինչպիսին ազգային մեծ բանաստեղծի հայտնությունն է։ Նրա պոեզիան ապշեցուցիչ ընդգրկում ունի և ազգային կյանքի հիմքերի վրա բարձրանում է բոլորովին նոր աննախադեպ գեղարվեստական մի կառույց։
Արտեմ Հարությունյանի վերջին շրջանի պոեմները նոր խոսք են արդի հայ պոեզիայում։ Արտեմ Հարությունյանը գեղարվեստական ուրույն պատկերի մեջ է առնում իրականության ամենատարբեր դրսևորումները, երևույթը բարձրացնում խոր գեղարվեստական-փիլիսոփայական մակարդակի, որտեղ կոնկրետ անձնավորություններն անգամ ներկայանում են որպես պոետական խորհրդանիշեր։ Նա նոր խոսք է ներկայացնում արդի հայ բանաստեղծությանը, որը քաղաքացիական բանաստեղծության նոր թե հին կրկնությունն է զուտ մերկապարանոց գաղափարի ձևով, այլ իրականության միանգամայն նորոգված աշխարհընկալմամբ։