Տասնմեկ րոպե

Տասնմեկ րոպե (պորտ.՝ Onze Minutos), բրազիլացի գրող Պաուլո Կոելիոյի վեպը, որ գրվել է 2003 թվականին։

Քաղվածքներ

• Ամեն օր ես ընտրում են նոր ճշմարտություն` որով ցանկանում եմ ապրել:

• Երազանքը շատ հարմար բան է, քանզի մենք պարտավոր չենք իրականացնել այն` ինչի մասին երազում ենք:
• Եթե փնտում ես մեծ և իրական սեր, ապա նախ պետք է հոգնել մանր զգացմունքներից, պատահական սիրավեպերից:

• Կյանքը կազմված է հասարակ բաներից:

• Կյանքը դեռ շարունակում է սովորեցնել և այն էլ այնքան արագ, որ միայն ուժեղներն են ողջ մնում: Իսկ ուժեղ լինելու համար հարկավոր է լավագույնը լինել. այլ լուծում չկա:

• Վրա հասած լռության մեջ նրանք նայում էին միմյանց և պատկերացնում, թե ինչ է մտածում նրանցից յուրականչյուրը:

• Ինչ-որ պահի դուք ոչինչ չունեք, իսկ հաջորդ պահին ունեք ավելին, քան կարող եք ընդունել:

• Սիրող մարդը երբեք չի ցավեցնի իր սիրեցյալին… մեզնից յուրաքանչյուրը պատասխանատու է իր զգացմունքների համար և մենք ուրիշներին մեղադրելու իրավունք չունենք…

• Սերն ուրիշի մեջ չէ,մեր մեջ է.այդ մենք ենք դա արթնացնում:Բայց արթնացնելու համար ուրիշի կարիքն ունենք:Բովանդակ աշխարհն իմաստալի է միայն այն դեպքում,երբ կա մեկը ում հետ կարող ենք կիսել մեր զգացմունքները:

• Երեխաները հրաժարվում են երազանքից, որպեսզի ուրախացնեն ծնողներին, իսկ ծնողները հրաժարվում են կյանքից, որպեսզի ուրախացնեն երեխաներին…

• Իրականությունը վատ է խմորվում երազանքների հետ…

• Ժամանակը չի փոխում մարդուն, իմաստությունը չի փոխում մարդուն, և միակ բանը, որ կարող է վերափոխել նրա մտքերը և զգացմունքները` սերն է:

• Վտանգը կայանում է նրանում, որ մենք երբեմն աստվածացնում ենք ցավը, տալիս նրան մարդու անուն, մտածում ենք նրա մասին անընդհատ:

• Տղամարդիկ պարգևում են միայն տանջանք, տառապանք, հիասթափություն և այնպիսի զգացում, որ ժամանակը, կարծես, առաջ չի գնում:

• Քեզ ինչ-որ բան գնելու փոխարեն, մի բան որ դուր կգար քեզ, ես քեզ ԻՄՆ եմ նվիրում, որը իրականում ինձ է պատկանում: Սա նվեր է` հարգանքի նշան մի մարդու հանդեպ, ով ինձ հետ է: Սա խնդրանք է, որ նա հասկանա, թե ինչքան կարևոր է ինձ համար, որ նա ինձ հետ է…

• Նա ավելի սուր էր զգում իր սիրո օբյեկտի հանդեպ սերը ոչ թե այն ժամանակ, երբ նրանք միասին էին, այլ երբ նա իր կողքին չէր…

• Իմ նպատակն է հասկանալ, թե ինչ է սերը: Գիտեմ, որ երբ սիրում էի, զգում էի, որ ապրում եմ, իսկ այն, ինչ հիմա է ինձ հետ, գուցե և հետաքրքիր է, սակայն չի ոգեշնչում:

• Բնականաբար խանդը կա, բայց կյանքն արդեն հասցրել է սովորեցնել նրան, որ պետք չէ մտածել, թե ինչ-որ մեկը կարող պատկանել ինչ-որ մեկին: Իսկ եթե դեռ կա մեկը ով այդպես է մտածում, ապա նա պարզապես խաբում է ինքն իրեն:

• Հիմա` երբ կորցնելու էլ ոչինչ չուներ, նա ազատություն ձեռք բերեց:

• Բոլորն էլ կարող են սիրել, քանի որ դա մի պարգև է, որն տրվում է ծնվելիս:

• Երբ որ ինչ-որ մեկին ինչ-որ բան ես սովորեցնում, ինչ-որ նոր բան ես հայտնաբերում նաև քո համար:

• Միգուցե սա ընդամենը լեգենդ է, որին պետք է հավատալ, որպեսզի մարդկության կյանքում գոնե ինչ-որ իմաստ հայտնվի:

• Բայց կյանքում կա այնպիսի բան, որ չի բաժանվում…

• Որքան լուռ ես մնում, այնքան ավելի խելացի ես թվում:

• Որոշ բաներ կարելի է կորցնել առմիշտ:

• Ամենակարևոր հանդիպումները հոգիներն են նախապատրաստում՝ նախքան մարմինների հանդիպումը:

• Աշխարհի բոլոր ազգերն ունեն նույն ասույթը. «Աչքից հեռու, սրտից դուրս»: Դե, իսկ ես պնդում եմ՝ չկա դրանից ավելի թյուր բան. որքան ավելի հեռու ենք, այնքան դրանք ավելի մոտ են սրտին՝ զգացմունքները, որոնք փորձում ենք խեղդել և մոռացության տալ: Եթե մենք աքսորված ենք, ապա ուզում ենք պահպանել մեր արմատի ամենափոքր իսկ հիշատակը, իսկ եթե հեռու ենք սիրելիից, փողոցով քայլող յուրանքանչյուր անցորդ հիշեցնում է նրան:

• Խանդը բնական զգացում է: Երբեք չի հաջողվում զսպել նման զգացումը, ինչպիսին էլ որ լինեն դրան վերաբերող վեհ գաղափարները կամ էլ այն համոզմունքը, որ խանդը թուլության արտահայտումն է:

• Ամենամեծ սերն այն է, որ կարող է ցույց տալ իր թերությունը:

• Այն պահից, երբ մեզ վտարեցին դրախտից, մենք կամ տառապում ենք, կամ տառապանք պատճառում ուրիշներին, կամ էլ հետևում այդ տառապանքին:

• Ի՞նչն է ավելի կարևոր ապրել, թե ձևացնել որ ապրում ես:

• Իմ մեջ ապրում է երկու կին. մեկն ուզում է կյանքից վերցնել այն ամբողջ կիրքը, երջանկությունը ու արկածներն, որ կարող է կյանքը ինձ տալ, իսկ երկրորդը ուզում է ստրուկը դառնալ ամենօրյա տաղտուկի, ընտանեկան օջախի, այն ամենի ինչ կարելի է պլանավորել և իրագործել… Ես` ընտանիքի մայր եմ և անբարոյական միաժամանակ, նրանք երկուսն էլ ապրում և պայքարում են միմյանց հետ իմ մարմնում…

• Ես սուզվեցի մինչև իմ հոգու հատակը, և հիմա գիտեմ, որ կան այս կյաքնում դեռ շատ ու շատ հրաշալի բաներ:

• Ավարտելը միշտ էլ ավելի դժվար է քան սկսելը:

• Այժմ ես պահում եմ քո անցյալի մասնիկը, իսկ դու մի մասնիկ իմ ներկայից: Դա այնքան հաճելի է…

• Իրականում ժամանակը տարբեր օրերի տարբեր կերպ է անցնում` տրամադրությունից կախված:

• Եթե սերը փոխում է մարդկանց, ապա հուսահատությունը դա անում է ավելի արագ:

• Ամեն ինչ ինձ հուշում է, որ ես պատրաստ եմ սխալ գործել, բայց չի սխալվում նա` ով ոչինչ չի անում:

• Միակ բանը, որ կարող է խաղաղություն բերել մեր հոգիներին` միասին լինելն է:

• Տղամարդիկ միշտ էլ վախենում են,երբ լսում են կնոջ շուրթերից ` ես ուզում եմ քեզանից կախված լինել:

• Երբ հանդիպում ենք ինչ-որ մեկի ու սիրահարվում, թվում է, թե ամբողջ աշխարհը միաբան է մեզ հետ. ես հասկացա դա այսօր մայրամուտին:

• Մենք կսիրենք իրար, ու չենք փորձի տիրել մեկս մյուսին:

• Ես հանդիպեցի տղամարդու և սիրահարվեցի նրան: Ես ինձ նման թուլություն թույլ տվեցի մեկ պատճառով` ես ոչինչի չեմ սպասում և ոչինչի հույս չունեմ:

• Կան մարդիկ, ովքեր լույս աշխարհ են եկել, որպեսզի ապրեն կյանքը մեն-մենակ, դա ո’չ լավ է, ո’չ էլ վատ… կյանք է…

• Ավելի լավ է այնպես ապրիր, կարծես թե այսօր քո կյանքի առաջին կամ վերջին օրն է:

• Մարդ էակը կարող է դիմանալ ծարավին մեկ շաբաթ, սովին՝ երկու շաբաթ, կարող է տարիներ անկացնել առանց տանիքի, բայց չի կարող տանել միայնությունը։

• Ամենադժվարը սպասելն է:

• Այն մարդը, ով ստիպված է եղել կորցնել այն` ինչն իր կարծիքով ընդմիշտ իրեն էր պատկանում, ապա ի վերջո հասկանում է, որ ոչինչ էլ իրեն չի պատկանել իրականում:

• Ես բաց թողեցի իմ հնարավորությունը քեզ ասելու`ԵՍ ՔԵԶ ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ: Միգուցե հիմա շատ ուշ է, բայց ես ուզում եմ որ դու իմանաս դա:

• Շատ հաճախ է պատահել, երբ նա ասել է ՈՉ այն դեպքում, երբ ցանկանում էր ասել ԱՅՈ… և հիմա նա կրկին կարող է ասել ՈՉ, բայց ինչու՞ չփորձել, և այս անգամ չասել ԱՅՈ…

• Թեկուզ ամենամեծ սերը քիչ է. պետք է նաև այնպես անել, որ շուրջբոլորը իմանան, որ դու սիրված ես և ցանկալի:

• Եթե ես պետք է հավատարիմ լինեմ ինչ-որ մեկի կամ ինչ-որ բանի, ապա պետք է նախ հավատարիմ լինեմ ինքս ինձ:

• Ես չգիտեմ ինչից սկսեմ… և չգիտեմ արժի՞ արդյոք սկսել…

• Նա, ով կորցրել է այն, ինչ իրենն էր համարում, ի վերջո հասկանում է, որ իրեն ոչինչ չի պատկանում:

• Ես ճակատագրի զոհը չեմ… ես չեմ վախենում ռիսկի դիմելուց, ես պարփակված չեմ շրջանակներում, ես հիմա ապրում եմ այնպիսի պահեր, որոնք ծերության խավարում, սրտի լռության պահերին, որքան որ տարօրինակ է, կհիշեմ ուրախությամն և թեթևության զգացումով:

• Կյանքը խաղ է` մոլեգին ու արտասովոր. դա այն է, որ թռչում ես անկարգելով և ռիսկի դիմում, ընկնում ես ու ելնում, դա լեռնագնացությունն է, և այն, որ ուզում ես «դուրս գալ կաշվիցդ» և դժգոհում ես ու սարսափում, երբ դա չի հաջողվում:

• Քայլում եմ փողոցներով` նայելով անցորդների դեմքերին, և մտածում եմ` տեսնես իրենք են ընտրել իրենց ճակատագիրը, թե իմ նման` ընտրվել են ճակատագրի կողմից:

• Ես մարմին չեմ` որն ունի հոգի, ես հոգի եմ` որի մի մասը մարմին է կոչվում:, թե իմ նման` ընտրվել են ճակատագրի կողմից:

• Ամենախոր, ամենաանկեղծ ցանկությունը ինչ-որ մեկին մոտ լինելու ցանկությունն է…

• Ամենամեծ սերն այն է, որը կարող է ցույց տալ իր թուլությունը:

• Եթե հաշվի առնենք, թե աշխարհն ինչպիսին է, ապա երջանկության մի օրը գրեթե հրաշք է:

• Կան տառապանքներ, որոնք կարելի է լոկ այն դեպքում մոռանալ, երբ ունակ ենք ճախրելու դրանց վերևում:

• Ցավը զորեղ թմրանյութ է, որին հեշտությամբ կարելի է վարժվել…

Աղբյուրներ

• Պաուլո Կոելյո «Տասնմեկ րոպե»։ grqamol.am (9 հունվարի, 2013 թ․)։ Վերստացված է՝ 26 նոյեմբերի, 2016 թ․։