Չապաևն ու Պուստոտան
«Չապաևն ու Պուստոտան», Վիկտոր Պելևինի վեպ (1996 թ.):
Մեջբերումներ
[խմբագրել]- Նայելով ձիերի դնչերին և մարդկանց դեմքերին, իմ կամքով բարձրացված և կարմրավուն մայրամուտի երկայնքով ոչ մի տեղ սլացող անվերջ կենդանի հոսքին, ես հաճախ եմ մտածում` որտե՞ղ եմ այս հոսքի մեջ։ (Глядя на лошадиные морды и лица людей, на безбрежный живой поток, поднятый моей волей и мчащийся в никуда по багровой закатной степи, я часто думаю: где я в этом потоке?)[1]
- Միանգամայն անհասկանալի էր, թե ի՞նչ մարդ է նա, և ինչո՞ւ է նա ճանապարհորդում մետրոյում ՝ ունենալով մի դեմ, որով առնվազն կարելի էր BMW վարել։ (Совершенно непонятно было, что это за человек и почему он ездит в метро, имея харю, с которой можно кататься по меньшей мере в БМВ.)[1]
- Հիշողությունը մեզ վստահեցնում է, որ երեկվա օրն իրոք եղել է, բայց ո՞վ գիտի, արդյոք այս ամբողջ հիշողությունը չի՞ հայտնվել առաջին առավոտյան ճառագայթով։ (Память уверяет нас, что вчерашний день действительно был, но как знать, не появилась ли вся эта память с первым утренним лучом?) [1]
- Տեսականին լայն էր, բայց մի տեսակ երկրորդ կարգի` ինչպես ընտրությունների ընթացքում (Ассортимент был большой, но какой-то второсортный, как на выборах.) [1]
- Ծանր էր նայել այդ մարդկանց վրա և պատկերացնել իրենց ճակատագրերի մռայլ ուղիները։ Նրանց խաբում էին մանկությունից, և, ըստ էության, նրանց համար ոչինչ չէր փոխվել այն բանից, որ այժմ նրանք այլ կերպ էին խաբում, բայց այդ խաբեությունների անճոռնի, ծաղրական պարզունակությունը ՝ հին և նոր, իսկապես անմարդկային էր։ Հրապարակում կանգնածների զգացմունքներն ու մտքերը նույնքան տգեղ էին, որքան իրենց հագի լաթերը, և նրանք նույնիսկ գնում էին մահանալու պատահական մարդկանց հիմար կլունադայի ուղեկցությամբ։ Բայց, մտածեցի ես, արդյո՞ք իմ ուղին այլ է։ Եթե ես նույն կերպ չեմ հասկանում, կամ, նույնիսկ ավելի վատ, կարծում եմ, որ հասկանում եմ իմ կյանքը ղեկավարող ուժերի բնույթը, ապա ես ինչո՞վ եմ ավելի լավ հարբած պրոլետարից, որն ուղարկվում է մեռնելու «ինտերնացիոնալ» բառի համար։ Այն փաստով, որ Գոգոլ, Հեգել և ինչ–որ Հերցեն եմ կարդացե՞լ։ Ծիծաղելի է դա մտածել (Было тяжело смотреть на этих людей и представлять себе мрачные маршруты их судеб. Они были обмануты с детства, и, в сущности, для них ничего не изменилось из-за того, что теперь их обманывали по-другому, но топорность, издевательская примитивность этих обманов - и старых, и новых - поистине была бесчеловечна. Чувства и мысли стоящих на площади были так же уродливы, как надетое на них тряпье, и даже умирать они уходили, провожаемые глупой клоунадой случайных людей. Но, подумал я, разве дело со мной обстоит иначе? Если я точно так же не понимаю - или, что еще хуже, думаю, что понимаю - природу управляющих моей жизнью сил, то чем я лучше пьяного пролетария, которого отправляют помирать за слово "интернационал"? Тем, что я читал Гоголя, Гегеля и еще какого-нибудь Герцена? Смешно подумать.) [1]
- Ինչ է, ես չգիտե՞մ, որ անհնար է անցյալ վերադառնալ։ Կարելի է վարպետորեն կեղծել դրա բոլոր արտաքին հանգամանքները, սակայն ոչ մի կերպ չի կարելի վերադառձնել նախկին եսը, ոչ մի ձև (Разве я не знаю, что в прошлое нельзя возвратиться? Можно мастерски подделать все его внешние обстоятельства, но никак нельзя вернуть себя прежнего, никак...)[1]
- Ամեն ինչ, ինչ մենք տեսնում ենք, մեր գիտակցության մեջ է, Պետկա։ Ուստի ասել, որ մեր գիտակցությունը ինչ-որ տեղ է, չի կարելի Մենք ոչ մի տեղ ենք պարզապես այն պատճառով, որ չկա այնպիսի տեղ, որի մասին կարելի է ասել, որ մենք դրանում ենք։ Հենց այդ պատճառով մենք ոչ մի տեղ ենք (се, что мы видим, находится в нашем сознании, Петька. Поэтому сказать, что наше сознание находится где-то, нельзя. Мы находимся нигде просто потому, что нет такого места, про которое можно было бы сказать, что мы в нем находится. Вот поэтому мы нигде. ) [1]
- Այս ամբողջ աշխարհը մի զվարճապատում է, որը Տեր Աստված ինքն իրեն է պատմել։ (Весь этот мир — это анекдот, который Господь Бог рассказал самому себе.) [1]
- Հանդիսատեսը շատ խայտաբղետ էր, սակայն ամենից շատ էին, ինչպես սովորաբար պատահում է մարդկության պատմության մեջ, խոզ քթով սպեկուլյանտները ու թանկարժեք հագնված պոռնիկները։ (Публика была самая разношерстная, но больше всего было, как это обычно случается в истории человечества, свинорылых спекулянтов и дорого одетых блядей.) [1]
- Գործնականորեն, ասեմ քեզ, Պետկա, որ եթե դու վախենում ես, ապա մեր վերջը շուտով գալու է։ Քանի որ վախը միշտ ձգում է հենց այն, ինչից դու վախում ես։ Իսկ եթե դու ոչնչից չես վախենում, ապա դառնում ես անտեսանելի։ Լավագույն քողարկումը անտարբերությունն է։ Եթե դու իսկապես անտարբեր ես, ոչ ոք նրանցից, ով կարող է քեզ վնաս պատճառել, քո մասին պարզապես չի հիշի և չի էլ մտածի։ (Практически, Петька, я тебе скажу, что, если ты боишься, нам обоим скоро хана. Потому что страх всегда притягивает именно то, чего ты боишься. А если ты ничего не боишься, ты становишься невидим. Лучшая маскировка — это безразличие. Если ты по-настоящему безразличен, никто из тех, кто может причинить тебе зло, про тебя просто не вспомнит и не подумает.) [1]
- Զինվորների հետ շփվելու իմ երկար փորձից ելնելով` ես գիտեի, որ հասարակության ցածր խավերի մեջ կյանքի ինտիմ կողմերի անամոթ քննարկումը կատարում է մոտավորապես նույն գործառույթը, ինչ բարձր խավերի մեջ եղանակի մասին խոսելը։ (По долгому опыту общения с солдатней я знал, что бесстыжее обсуждение интимных сторон жизни в низших классах общества выполняет примерно ту же функцию, что разговор о погоде в высших.)