Ուղտ
Ուղտ (լատ.՝ Camelus), ուղտանմանների ընտանիքի խոշոր կենդանի։ Բնակվում է անապատներում, կիսաանապատներում և տափաստաններում։
Քաղվածքներ
[խմբագրել]- Ուղտը մոտիկ է արածում, բայց հեռու է տեսնում[1]։
- Ուղտին ասին,- վիզդ ծուռ է,— ասաց,— որ տեղս է ուղիղ, որ վիզս ուղիղ լինի[1]։
- Ուղտին նստել կուզեկուզ է ման գալիս[1]։
- Հազար տարիներ քարավանում գնում է։ Դիտում ես՝ թվում է, թե ուղտը գիտես ինչ բան է։ Բայց ուղտին ոչ ոք չի ճանաչի։ Ուղտը անհասկանալի կենդանի է[2]։ (Միրզա)
- Ուղտը լուռ կենդանի է, չի տրտնջում։ Դա նրա իսկական ներսի ձայնը չի։ Օրեր, շաբաթներ, ամիսներ կընթանա ոչ կեր կպահանջի, ոչ խմելիք, ոչ հանգիստ, սակավապետ է ու լուռ։ Նա իր ներսինը չի հայտնի։ Տեսեք, ահա քնած է իբր թե։ Բայց թվում է։ Մի կարճ մրափ, և դա է ուղտի քունը։ Նա իր մեռնելն անգամ ցույց չի տալիս։ Չոքում է, վիզը դնում ավազին, մի տնքոց և վերջ՝ ուղտը չկա[2]։ (Միրզա)
- Հազար տարիներ սերնդից սերունդ աշխատող ուղտը չի ընտելանում, չի հաշտվում իր գործի հետ։ Ուղտի գործն ի՞նչ է՝ բեռ կրել։ Բայց նկատեցեք՝ բեռնելիս, թե բեռը թափելիս միշտ փնթփնթոց է, միշտ համառություն։ Մի հոգս ունի միայն— ճամփին, շարժման ժամանակ, որքան կարելի է շատ պաշար հավաքել իր բարդ ստամոքսը։ Ոչ սովորութքը, ոչ խնամքը չեն ազդում նրան։ Չի կապված իր տիրոջը, չի էլ զգում ով է նստած իր մեջքին. իր տե՞րը, թե օտարը։ Ինքը չի աշխատի քեզ վայր գցել, այդքան խելք ու հնարամտություն չունի։ Բայց որ ընկար՝ չի կանգնի, չի նայի, կգնա իր համար, ո՞ւր, ո՞ւմ մոտ՝ ուր պատահի, ով բռնի։ Բայց նկատեցեք — երբ նստում ես վրան՝ նա մեկ-մեկ ետ է ծռում վիզը, որ եթե կարելի է մի անգամ կծի քեզ և ամեն անգամ մի ուժեղ հարված պիտի հասցնես գլխին, որ դունչն իրեն քաշի[2]։ (Մուլքադար)
Ծանոթագրություններ
[խմբագրել]
