Եվ նորից կզգանք, որ մեր սրտին դու մո՜տ ես, Մորմոքող հրի՜ պես մեր հիվանդ արյան, Որ լուսե երգին քո մեր հոգին կարոտ է, Օ՜, հեռու ընկեր իմ, օ՜, Վահան Տերյան...
