Եռաձայն պատարագ
«Եռաձայն պատարագ», Պարույր Սևակի պոեմներից։ Գրվել է 1965 թվականին։
Քաղվածքներ[խմբագրել]
- Երկնքից առկախ մի լեռնակղզի՝
Հայաստան Աշխարհ[1]։
- Երկնքից առկախ այդ լեռնակղզու ուղիղ կենտրոնում՝
երկու զանգ հսկա և անձեռագործ։
Եվ այնքա՛ն հսկա, այնքա՜ն վիթխարի,
որ չէին կարող որևէ կեռից ոչ մի կերպ կախվել,
ուստի, պարզապես կործված են հողին։
Անունն՝ Արարատ
կամ
Սիս ու Մասիս[1]։
- Այս լեռնակղզում լեռնաքարե՞րն են շատ,
թե՞ կերպաձևված շիրմաքարերը։
Եվ ծառե՞րն են շատ այս լեռնակղզում,
թե՞ վեր ծառացած սուրբ խաչքարերը։
Եվ ավելի շատ անտա՞ռ է հատվել,
թե՞ անսուրբ ձեռքով խաչքար է ջարդվել
դարեր ալեծեծ այս լեռնակղզում…[2]
- -Ամենից առաջ
փայտե դագաղի՜ պաշտամունք պիտի ունենալ կյանքում,
փայտե դագաղի՛,
նաև պատանքի՜:
Դագաղ-պատանքի՛ պաշտամունք պիտի ունենալ, այո՛,
վասնզի եթե չի ճարվում դագաղ,
ուրեմն արհավիրք-աղետ է ահեղ,
վասնզի եթե դին չի պատանվում,
ուրեմն ամեհի-ահարկու օրհաս,
մահ – տարաժամ է,
եղեռն ու նախճիր…[3]