«Իմ հապալասե գիշերներ»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
No edit summary |
չNo edit summary |
||
Տող 5. | Տող 5. | ||
* Մարդիկ փախչում են [[Սեր|սիրուց]], որովհետև վախենում են մերժված լինելուց: |
* Մարդիկ փախչում են [[Սեր|սիրուց]], որովհետև վախենում են մերժված լինելուց: |
||
* — Ինչու՞ ես պահում բանալիները:<br />— Որովհետև եթե ես դրանք դեն նետեմ, դռները, որոնց դրանք համապատասխանում են, այլևս երբեք չեն բացվի, իսկ դա ես չէ, որ պետք է որոշեմ: <br />— Կարող է պատահել, որ եթե նույնիսկ համապատասխանեն դռանը, դու, միևնույնն է, չես կարող այն բացել:<br />— Կամ էլ դռան ետևում լիովին այլ մարդ կգտնվի: |
* — Ինչու՞ ես պահում բանալիները:<br />— Որովհետև եթե ես դրանք դեն նետեմ, դռները, որոնց դրանք համապատասխանում են, այլևս երբեք չեն բացվի, իսկ դա ես չէ, որ պետք է որոշեմ: <br />— Կարող է պատահել, որ եթե նույնիսկ համապատասխանեն դռանը, դու, միևնույնն է, չես կարող այն բացել:<br />— Կամ էլ դռան ետևում լիովին այլ մարդ կգտնվի: |
||
* — Իսկ ի՞նչ է պատահել նրա հետ: <br /> — Կյանք է պատահել, ժամանակ է պատահել… Ինչպես հաճախ պատահում է:<br /> — Միգուցե պարզապես հենց այդ մարդը չէ՞: |
* — Իսկ ի՞նչ է պատահել նրա հետ: <br /> — Կյանք է պատահել, ժամանակ է պատահել… Ինչպես հաճախ պատահում է:<br /> — Միգուցե պարզապես հենց այդ մարդը չէ՞:<br /> — Միգուցե պարզապես հենց այդ զգացմունքնե՞րը չեն: |
||
* — Դու ասացիր սևահե՞ր, հասական էլ մոտավորապես 1,80: Մսային ռուլեթը, սթեյքը և առավել ևս՝ ձկնային ֆիլեն այդ նկարագրությանը չեն համապատասխանում: |
* — Դու ասացիր սևահե՞ր, հասական էլ մոտավորապես 1,80: Մսային ռուլեթը, սթեյքը և առավել ևս՝ ձկնային ֆիլեն այդ նկարագրությանը չեն համապատասխանում: |
||
* — Ինչպե՞ս հրաժեշտ տալ մի մարդու, առանց որի չես կարող պատկերացնել կյանքդ: Ես հրաժեշտ չտվեցի: Ես ոչինչ չասացի: Գիշերվա ավարտին ես ընտրեցի ամենաերկար ուղին, որպեսզի անցնեի ճանապարհը: |
* — Ինչպե՞ս հրաժեշտ տալ մի մարդու, առանց որի չես կարող պատկերացնել կյանքդ: Ես հրաժեշտ չտվեցի: Ես ոչինչ չասացի: Գիշերվա ավարտին ես ընտրեցի ամենաերկար ուղին, որպեսզի անցնեի ճանապարհը: |
||
* — Նամա՞կ ես գրում ընկերոջդ:<br />— Ո՜չ, պարզապես ծանոթիս:<br />— Ավելի հեշտ չէ՞ զանգելը:<br />— Նամակում երբեմն հաջողվում է ավելին ասել: |
* — Նամա՞կ ես գրում ընկերոջդ:<br />— Ո՜չ, պարզապես ծանոթիս:<br />— Ավելի հեշտ չէ՞ զանգելը:<br />— Նամակում երբեմն հաջողվում է ավելին ասել: |
||
* — Երբեմն ավելի լավ է ոչինչ չիմանալ: Լինում է այնպես, որ ոչ մի պատճառ չկա: <br /> — Ամեն բան իր պատճառն ունի:<br /> — Ահա քաղցրավենիքը: Գիշերը ողջ չիզքեյքը և խնձորի կարկանդակները վերացվում են: Դեղձի տորթից և շոկոլադային մուսից գրեթե ոչինչ չի մնացել: Բայց հապալասե կարկանդակը միշտ մնում է այնպես ինչպես պատրաստվել էր:<br /> — Իսկ ի՞նչը այն չէ հապալասե կարկանդակի հետ:<br /> — Հապալասե կարկանդակի հետ ամեն բան կարգին է: Այն ուղղակի չեն գնում, այդքան բան: Այն ոչնչում մեղավոր չէ, պարզապես այն ոչ ոք չի ուզում: |
* — Երբեմն ավելի լավ է ոչինչ չիմանալ: Լինում է այնպես, որ ոչ մի պատճառ չկա: <br /> — Ամեն բան իր պատճառն ունի:<br /> — Ահա քաղցրավենիքը: Գիշերը ողջ չիզքեյքը և խնձորի կարկանդակները վերացվում են: Դեղձի տորթից և շոկոլադային մուսից գրեթե ոչինչ չի մնացել: Բայց հապալասե կարկանդակը միշտ մնում է այնպես ինչպես պատրաստվել էր:<br /> — Իսկ ի՞նչը այն չէ հապալասե կարկանդակի հետ:<br /> — Հապալասե կարկանդակի հետ ամեն բան կարգին է: Այն ուղղակի չեն գնում, այդքան բան: Այն ոչնչում մեղավոր չէ, պարզապես այն ոչ ոք չի ուզում: |
||
* Մենք հեռանում են, և մեզնից մնում են միայն օտար հիշողությունները: |
* Մենք հեռանում են, և մեզնից մնում են միայն օտար հիշողությունները: |
||
* Ինչպիսի՞ն դու ինձ հիշեցիր. աղջիկ, որը սիրում է հապալասե կարկանդա՞կ, թե՞ կոտրված սրտով աղջիկ: |
* Ինչպիսի՞ն դու ինձ հիշեցիր. աղջիկ, որը սիրում է հապալասե կարկանդա՞կ, թե՞ կոտրված սրտով աղջիկ: |
09:55, 25 Հուլիսի 2015-ի տարբերակ
«Իմ հապալասե գիշերներ» (անգլ.՝ My Blueberry Nights), ռեժիսոր Վոնգ Կարվայի 2007 թվականին նկարահանած արտհաուս-մելոդրաման:
Մեջբերումներ
- Մարդիկ փախչում են սիրուց, որովհետև վախենում են մերժված լինելուց:
- — Ինչու՞ ես պահում բանալիները:
— Որովհետև եթե ես դրանք դեն նետեմ, դռները, որոնց դրանք համապատասխանում են, այլևս երբեք չեն բացվի, իսկ դա ես չէ, որ պետք է որոշեմ:
— Կարող է պատահել, որ եթե նույնիսկ համապատասխանեն դռանը, դու, միևնույնն է, չես կարող այն բացել:
— Կամ էլ դռան ետևում լիովին այլ մարդ կգտնվի: - — Իսկ ի՞նչ է պատահել նրա հետ:
— Կյանք է պատահել, ժամանակ է պատահել… Ինչպես հաճախ պատահում է:
— Միգուցե պարզապես հենց այդ մարդը չէ՞:
— Միգուցե պարզապես հենց այդ զգացմունքնե՞րը չեն: - — Դու ասացիր սևահե՞ր, հասական էլ մոտավորապես 1,80: Մսային ռուլեթը, սթեյքը և առավել ևս՝ ձկնային ֆիլեն այդ նկարագրությանը չեն համապատասխանում:
- — Ինչպե՞ս հրաժեշտ տալ մի մարդու, առանց որի չես կարող պատկերացնել կյանքդ: Ես հրաժեշտ չտվեցի: Ես ոչինչ չասացի: Գիշերվա ավարտին ես ընտրեցի ամենաերկար ուղին, որպեսզի անցնեի ճանապարհը:
- — Նամա՞կ ես գրում ընկերոջդ:
— Ո՜չ, պարզապես ծանոթիս:
— Ավելի հեշտ չէ՞ զանգելը:
— Նամակում երբեմն հաջողվում է ավելին ասել: - — Երբեմն ավելի լավ է ոչինչ չիմանալ: Լինում է այնպես, որ ոչ մի պատճառ չկա:
— Ամեն բան իր պատճառն ունի:
— Ահա քաղցրավենիքը: Գիշերը ողջ չիզքեյքը և խնձորի կարկանդակները վերացվում են: Դեղձի տորթից և շոկոլադային մուսից գրեթե ոչինչ չի մնացել: Բայց հապալասե կարկանդակը միշտ մնում է այնպես ինչպես պատրաստվել էր:
— Իսկ ի՞նչը այն չէ հապալասե կարկանդակի հետ:
— Հապալասե կարկանդակի հետ ամեն բան կարգին է: Այն ուղղակի չեն գնում, այդքան բան: Այն ոչնչում մեղավոր չէ, պարզապես այն ոչ ոք չի ուզում: - Մենք հեռանում են, և մեզնից մնում են միայն օտար հիշողությունները:
- Ինչպիսի՞ն դու ինձ հիշեցիր. աղջիկ, որը սիրում է հապալասե կարկանդա՞կ, թե՞ կոտրված սրտով աղջիկ:
- Որոշ մարդիկ մեզ համար պարզապես հայելի են, նրանք շրջապատում են մեզ և թույլ են տալիս հասկանալ, թե ով ենք մենք: Յուրաքանչյուր արտացոլանք համեմատում է մեզ ինքներս մեզ հետ, Էլիզաբեթ:
- — Դու տարօրինակ կերպով ես ինձ նայում:
— Դու փոքր-ինչ ուրիշ ես դարձել… Կամ էլ ես եմ փոխվել: - Վերջիվերջո, դժվար չէ անցնել փողոցը: Գլխավորը ով է սպասում քեզ հակառակ կողմում:
- Հետո դրանք հասան մի ռուս աղջկա, որը բանալիներ էր հավաքում և հիանում էր մայրամուտներով: Ցավոք, մայրամուտներն այլևս նրան դուր չէին գալիս, և նրանք լուծվեցին դրանցից մեկի ժամանակ:
- Եթե ես ինձ համար սովորություն ընտրեի, ես կընտրեի հապալասե կարկանդակները:
- Այսօր ես սովորել չվստահել մարդկանց: Փառք Աստծո, դա ինձ մոտ չի ստացվում:
- Վստահի՛ր մարդկանց, բայց հաշվիր խաղաքարտերը: Գիտե՞ս դա ինչ է նշանակում: Ոչ ոքի մի՛ վստահիր:
- Ես 17 տարեկան էի, երբ նա ինձ կանգնեցրեց ղեկի մոտ: Ես հարբած էի: «Դուք խմա՞ծ եք, միսս» — և ես նրան ժպտացի: Ով գիտեր, որ դրանից հետո մենք կամուսնանանք: