«Ֆաուստ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիքաղվածք-ից
Content deleted Content added
Տող 6. Տող 6.
:Ինչպես հաճախ է դա մեզ մոտ լինում։
:Ինչպես հաճախ է դա մեզ մոտ լինում։


*Մասնիկն եմ այն ուժի, որ հավիտյան
*Մասնիկն եմ այն [[ուժ]]ի, որ հավիտյան
:տենչում չարիք, բայց բարիք է գործում միայն։
:տենչում չարիք, բայց բարիք է գործում միայն։


*Միշտ երեխա է երեխան։
*Միշտ երեխա է երեխան։
*Ձեր խոսքերն իրենց փայլով արտաքին,
*Ձեր [[խոսք]]երն իրենց փայլով արտաքին,
:Որով դուք մարդկանց խաբում եք անվերջ,
:Որով դուք [[մարդ]]կանց խաբում եք անվերջ,
:Տաղտուկ են, ինչպես աշնան ցուրտ քամին,
:Տաղտուկ են, ինչպես աշնան ցուրտ քամին,
:Որն աղմկում է չոր ճյուղերի մեջ<ref>Յոհան Վոլֆգանգ ֆոն Գյոթե, Ֆաուստ, Երևան, 1963</ref>։
:Որն աղմկում է չոր ճյուղերի մեջ<ref>Յոհան Վոլֆգանգ ֆոն Գյոթե, Ֆաուստ, Երևան, 1963</ref>։
Տող 24. Տող 24.
:Եվ գործն առաջ միշտ կընթանա։
:Եվ գործն առաջ միշտ կընթանա։


* Սիրտը սրտի հետ չեք կապի երբեք,
* [[Սիրտ]]ը սրտի հետ չեք կապի երբեք,
:Երբ սրտաբուխ չէ խոսքը լիովին։
:Երբ սրտաբուխ չէ խոսքը լիովին։


Տող 43. Տող 43.


*Պատրանք է ունայն
*Պատրանք է ունայն
:Կարճ կյանքը երկրի,
:Կարճ [[կյանք]]ը երկրի,
:Երկինքն է միայն
:Երկինքն է միայն
:Օրրանն իղձերի։
:Օրրանն իղձերի։

17:27, 6 Օգոստոսի 2017-ի տարբերակ

Ֆաուստն ըստ Ռեմբրանդի

«Ֆաուստ», Յոհան Վոլֆգանգ ֆոն Գյոթեի ամենահայտնի ստեղծագործությունն է։ Հայերեն թարգմանել է Պարույր Միքայելյանը։

Քաղվածքներ

  • Երբ խեղկատակ է քահանան նույնպես,
Ինչպես հաճախ է դա մեզ մոտ լինում։
  • Մասնիկն եմ այն ուժի, որ հավիտյան
տենչում չարիք, բայց բարիք է գործում միայն։
  • Միշտ երեխա է երեխան։
  • Ձեր խոսքերն իրենց փայլով արտաքին,
Որով դուք մարդկանց խաբում եք անվերջ,
Տաղտուկ են, ինչպես աշնան ցուրտ քամին,
Որն աղմկում է չոր ճյուղերի մեջ[1]։
  • Ճիշտ է այնքան։
Գործն այսօրվա մի թող վաղվան։
Զուր մի կորցրեք և ոչ մի օր։
Մարդն ինչ գտնի հնարավոր։
Պիտի որսա հաստատակամ։
Այնուհետեև ոչ մի անգամ
Բաց չի թողնի գտածը նա,
Եվ գործն առաջ միշտ կընթանա։
  • Սիրտը սրտի հետ չեք կապի երբեք,
Երբ սրտաբուխ չէ խոսքը լիովին։
  • Վիշտը անգղ է կյանք հոշոտող։
Ամբոխն ինչքան էլ լինի վատ
Մարդը դարձյալ մարդով է մարդ։
  • Չեն էլ հասկանում մարդիկ ապիկար,
Առանց քրտինքի չի՛ք երջանկություն։
Թե ունենան էլ իմաստնության քար,
Զուր է, չեն դառնա սրանք իմաստուն։
  • Ալիքն ամեն քամուց կտատանվի,
Սակայն ժայռը չի սասանվի։
  • Ոչ մի կասկած պահին միակ երջանկության
Մարդու պարտքն է՝ ապրել, թեկուզ և մի վայրկյան։
  • Պատրանք է ունայն
Կարճ կյանքը երկրի,
Երկինքն է միայն
Օրրանն իղձերի։
Այստեղ ենք հասնում
Մեր երազածին,
Մեզ վեր է հանում
Հավերժ կանացին։

Աղբյուրներ

  1. Յոհան Վոլֆգանգ ֆոն Գյոթե, Ֆաուստ, Երևան, 1963