«Նիկոլայ Գոգոլ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիքաղվածք-ից
Content deleted Content added
չ r2.6.4) (Ռոբոտը փոփոխում է․: uk:Гоголь Микола Васильович
չ r2.5.2) (Ռոբոտը ավելացնում է․: da:Nikolaj Gogol
Տող 46. Տող 46.
[[bg:Николай Гогол]]
[[bg:Николай Гогол]]
[[cs:Nikolaj Vasilijevič Gogol]]
[[cs:Nikolaj Vasilijevič Gogol]]
[[da:Nikolaj Gogol]]
[[de:Nikolai Wassiljewitsch Gogol]]
[[de:Nikolai Wassiljewitsch Gogol]]
[[en:Nikolai Gogol]]
[[en:Nikolai Gogol]]

03:25, 15 Մարտի 2011-ի տարբերակ

Նիկոլայ Գոգոլը

Նիկոլայ Գոգոլը (ռուսերեն՝ Никола́й Васи́льевич Го́голь, ուկրաիներեն՝ Микола Васильович Гоголь) (ապրիլի 1, 1809 - մարտի 4, 1852) Ուկրաինայում ծնված ռուս գրող է եղել:

Քաղվածքներ

  • Երիտասարդությունը բախտավոր է նրանով, որ ապագա ունի: [1]
  • Արվեստը շատ է ազնվացնում մարդուն, նրա հոգուն տալով ազնվություն և սքանչելի գեղեցկություն: [2]
  • Բանականությունը անհամեմատ բարձրագույն ընդունակություն է, բայց այն ձեռք է բերվում ոչ այլ կերպ, քան կրքերի նկատմամբ հաղթանակով։
  • Բարի, բերկրալի ծիծաղով կարող է ծիծաղել միայն խորը և բարի հոգին։
  • Ծիծաղը մեծ բան է․ նա չի խլում ո՛չ կյանքը, ո՛չ կայքը, բայց նրա առջև մեղավորը կապկպված նապաստակի է նման։
  • Ինչքան էլ անմիտ են հիմարի խոսքերը, երբեմն դրանք բավական են խելացի մարդուն վրովվելու համար։
  • Բառերի հետ պետք է ազնվորեն վարվել։
  • Մեզ վիճակված է տառապանքներով ու վշտերով հասնել իմաստության այն նշույլնեին, որոնք ձեռք են բերվում գրքերում։
  • Ճշմարտությունները որքան ավելի մեծ են, այնքան ավելի զգույշ պետք է լինել նրանց հետ, այլապես նրանք հանկարծ կվերածվեն ծեծված ճշմարտությունների, իսկ ծեծված ճշմարտություններին արդեն չեն հավատում։
  • Ընկերությունից ավելի սրբազան կապ չկա։ Հայրը սիրում է իր զավակին, մայրը սիրում է իր զավակին, զավակը սիրում է հորն ու մորը։ Բայց դա այն չէ, եղբայրս․ գազանն էլ է սիրում իր զավակին։ Բայց հոգով, այլ ոչ թե արյունով, հարազատանալ կարող է միմիայն մարդը։
  • Բարոյական ազդեցության ուժը բարձր է ամեն մի ուժից։
  • Դժբախտությունը մեղմացնում է մարդուն․ այդ ժամանակ նրա բնավորությունը դառնում է ավելի զգայուն ու մատչելի՝ առարկաների այն ըմռնողության համար, որը գերազանցում է սովորական և առօրեական վիճակում գտնվող մարդու ըմբռնողությունից։
  • Զայրույթն ամենուրեք անպատեհ է, իսկ ամենից շատ՝ արդար գործի մեջ, որովհետև մթագնում ու պղտորում է այն։
  • Աշխարհում ապրել և ոչ մի բանով չզգացնել իր գոյությունը՝ դա ինձ սարսափելի է թվում։
  • Գրական աշխարհում մահ չկա, և մեռածները նույն կերպ խառնվում են մեր գործերին և աշխատում մեզ հետ միասին, ինչպես ողջերը։

Աղբյուրներ

  1. Փառանձեմ Վարդունի, ed (1974). Մտերիմ Խոսքեր. «Հայաստան» Հրատարակչություն. էջ 19. 
  2. Փառանձեմ Վարդունի, ed (1974). Մտերիմ Խոսքեր. «Հայաստան» Հրատարակչություն. էջ 147.